Tijdens ‘The Art Fair Naarden’ 2023 van 26 t/m 29 januari tonen we de twee nieuwste schilderijen van Tania Rivilis.
Zij maakte deze speciaal voor deze prachtige kunstbeurs.
‘Silk road cat’ en ‘Fleeting Haze of Havanna’.
In mei 2022 won Tania Rivilis de eerste prijs bij ‘ The Royal Portrait Painters Society’ in London.
THE WILLIAM LOCK PORTRAIT PRIZE 2022 FOR THE MOST TIMELESS PORTRAIT
WITH A REAL FEELING FOR PAINT AND ITS AESTHETIC POTENTIAL.
Daar zijn we bijzonder trots op! Vanaf het eerste moment dat we schilderijen van Tania zagen zijn we fan van haar werk, vanaf het moment dat we in 2017 de galerie openden op de nieuwe locatie is zij betrokken bij de galerie.
Tania Rivilis woont sinds 2012 met haar man in Duitsland. Geboren uit een Russische moeder en een Indiase vader bracht zij haar hele leven tot 2012 door in de Oekraïne. Na haar verhuizing naar Duitsland ging zij, naast haar werk, stevig aan de slag met het tekenen en schilderen. Niet zonder succes. Hard werken aan haar techniek en haar eigen stijl zorgde ervoor dat ze in 2013 een eerste solo-expositie had met grafiek. Inmiddels had zij met haar schilderijen, tekeningen en grafiek exposities in Rusland en Duitsland. Tania behoort met haar schilderijen tot de vaste collectie van Galerie Bonnard.
Tania Rivilis vertelt over haar werk:
” Als kunstenaar zoek ik de grenzen op van het portret genre. De oude picturale traditie probeer ik met nieuwe kennis in een nieuw wereldbeeld een ander gezicht tee geven. Het onderwerp van mijn onderzoek hierin is ‘de relatie’.
Ik verwijs vaak naar een paar- of groepsportret, en zelfs in een solitair beeld accentueer ik de aanwezigheid van de zwijgende gesprekspartner buiten het doek. Ik maak portretten waarin altijd een verwijzing naar de ander is. Want alleen in de blik van een ander, door een prisma, kan het onderwerp worden samengevoegd tot een samenhangend beeld. Want anders zou een portret een lege huls zijn, een geheel van individuele uiterlijke kenmerken. Het levende beeld houdt deze wederkerigheid van buiten vast, alsof buiten de blik, buiten de aanraking of coëxistentie het subject zou desintegreren, en daarmee zou het hele beeld verloren raken. Op deze manier geef ik betekenis aan een van de meest traumatische ontdekkingen waarmee de geschiedenis van de twintigste eeuw is verbonden, een ontdekking op het snijvlak van psychoanalyse en semiotiek: het ontbreken van een eens en voor altijd gegeven, vaste integriteit van het menselijk zelf . In deze onderlinge verbondenheid onderneem ik een zoektocht naar een betrouwbaar antwoord op de vraag “wie ben ik?” te vinden.
Toen ik een paar jaar geleden naar Duitsland verhuisde, ontdekte ik voor het eerst de vrijheid van relaties en persoonlijke wording. Het is voor mij van fundamenteel belang om aan te tonen dat het ontbreken van een stabiele verankering van het subject aan een definitie niet zozeer een ongeluk is als wel een potentiële keuzevrijheid, een potentiële veelheid aan vormen en manieren om het zelf te actualiseren. In mijn werk probeer ik situaties vast te leggen, momenten waarop een persoon in relatie tot een ander keer op keer de mogelijkheid ontdekt om te worden.
De bewuste keuze van mijn karakters is liefde en verbondenheid in haar vele vormen . Het is belangrijk voor mij om de vrijheid in relaties te kunnen laten zien in al haar schoonheid. In mijn expressieve schilderstijl gebruik ik daarnaast tonen, lege vlakken en met elkaar concurrerende kleurvelden. Deze technieken gaan terug op het vroege modernisme, op de traditie waarin de schilderkunst laveert op de grens met grafiek. Zo’n schilderij laat de kijker dwalen van kleurrijke vlakken naar personen en de relatie die zij tot elkaar en de kijker hebben. Hierdoor heeft de kijker de kans een eigen verhaal te maken bij het werk wat hij/zij ziet van wat ik in mijn verfstreken probeer te vertellen.
Het werk van Tania Rivillis is niet alleen te zien in Nuenen, ook in New York, in wellicht de meest bekende galerie ter wereld als het gaat om ‘Modern Realisme’. Mete trots zeggen w ; ‘ ze was eerst bij Bonnard!’. Schilderijen van Tania zijn altijd in onze galerie te zien en te koop.
Wat haar werk zo bijzonder maakt is moeilijk in woorden uit te drukken. Toch proberen we het. Haar kennis en betrokkenheid bij en van de klassieke schilderkunst is enorm en zorgt ervoor dat er op de eerste plaats technisch enorm veel gebeurt in haar werk. Daarnaast is haar expressie en gebruik van kleuren in de portretten en figuren zelf van een bijzondere schoonheid en uniciteit. De combinatie van verschillende figuren samen met de interactie van de deze figuren binnen en buiten het doek is fenomenaal en brengt de schilderijen in beweging. Naast de figuren, de techniek, de sterk contrasterende kleuren is ook de compositie bijzonder en prikkelend. Samengevat zou je kunnen zeggen; “Sensueel, verrassend en steeds weer verhalend over de schoonheid van menselijke relaties”.
Momenteel ( mei 2022 ) start Tania Rivilis een prachtige samenwerking met acteurs uit de Verenigde Staten waarbij haar portretteen dienen als decor voor het ‘Spoken word’ uitgesprokene door deze acteurs. Een van hen, Laurence Fuller, is momenteel te zien als ‘David Hockney’ in de gelijknamige serie op HBO/MAX over diens leven.
De in 1986 geboren kunstenares zit nog boordevol verhalen en plannen voor nieuw en verrassend werk.
Het werk van Tania Rivilis trekt internationaal veel aandacht. In mei ’22 won zij ‘The William Locke Award’ van ‘The Royal Society of Portrait Painters’. Haar werk krijgt ook internationale reviews. Hieronder plaatsen we er twee.
Vanuit de Verenigde Staten, Boston:
“Today I had the great fortune of discovering the wonderful work of the Russian-German artist Tania Rivilis. It is an art that from the very first moment captivates, both for its content, its technique, its composition, and its color. This is an artist who any connoisseur immediately notices has studied the great masters of the past, such as Michaelangelo, Caravaggio, Dürer, Titian, and Rubens; but also to more recent luminaries such as Oskar Kokoschka, Egon Schiele, Lucian Freud and many others.
Currently, Rivilis, who lives and works in Germany, is participating in a collective show in New York, at Arcadia Gallery, with artists like my dear friend Joshua Flint. The theme of the exhibition is The Male of the Species. The majority of the works presented in this collective by Rivilis show men in a homoerotic, sensual, and androgynous way. Other artists, such as Josh Flint, sees man in a much more traditional way: virile and athletic.All those views are valid, because being a man encompasses all types of behavior and identifications. Apart from that art, high culture, and intelligence know no prejudice.
This is art for cultured, refined, and sophisticated people. Those hands–so beautiful–remind one of the beautiful hands of a Michaelangelo, of a Leonardo, and of the Renaissance, Baroque, and post-impressionist masters…!
Certainly, I will buy, in due course, works by this artist for my pampered collection.These are the things no one, no one imagines, I miss from being in Boston. However, the fact that I am here in Panama, living a very simple life, does not mean that I have abandoned what I am passionate about.. I am simply enriching my life, in my own roots, with other wonderful and necessary life experiences.”
Ibis Sanchez-Serrano
Scientist, Global Health Care Expert, Art Historian, Writer
Vanuit Italië, Florence:
Tania returns to the old project of portraiture, its oldest dream: to transform a real person into a figure that captures its presence. Today, it has become difficult to say it out loud without giggling. But she takes each of her portraits seriously with a rigour that is almost anachronistic In modern art, it is often said (I am caricaturing) that the portrait is a place of temporary academism – the « youth » of a painter – or of experimentation and diversion – painters prove their virtuosity by desecrating or deconstructing the portrait as a genre.More rarely, the portrait is an end in itself: to represent someone, their form, their singular way of being. Tania Rivilis ‘s portraits do not cheat. They are neither an exercise in style nor a pretext to prove the originality of an aesthetic sensibility.She is determined to inhabit the portrait and to deploy her art there without any irony. Any portrait stands on a point of balance between idolatry that threatens to destroy painter’s art and artist’s aggressiveness that disfigures what they give figure to. On the one hand, the enigmatic presence of the model silences the powers of painting; on the other hand, the form of the model dislocates itself under the ferocious assaults of the painter. Portraiture is a dangerous business. Great painters are people who know how to take and how to give back what they have taken. Sorry for these nocturnal generalities.Let’s look at Tania’s portraits.After long moments of wandering among them, I have some simple impressions. I leave them to their mess – as they come back to me as I write this review. Tania prefers duets. Not only because she paints a lot of duets, but because each of her characters – even when alone – is haunted by the presence of another who is not there. Tania prefers two to one, and she knows how to find duality in all her subjects. What Tania paints is not an individual as an autonomous or independent entity, it’s the reality of a link or an attachment between two beings. It’s something concrete. It’s not the idea or concept of a bond (mother/son; lovers; friends; etc.), it’s the flesh of a relationship. It is the uncountable sum of gestures which make that a being tends towards another. There is, in the painting of Tania, omnipresence of the tact and the contact. Characters touch each other and themselves when they are alone. It is first of all by the sense of touch – so difficult to represent in painting – that a relationship can be created. They look at each other with their whole body – this gives them a radiance or shimmer of their own. Look at Tania’s characters hands: exaggeratedly large, so expressive that they are almost in the center of paintings. Hands have or perhaps are a face.Hands that caress, grasp, touch, point, press. It’s not uncommon for the texture of the skin to change a little on the surface of the hands – as if these hands belonged to someone else. Hands are active but characters are idle: hands are busy while the bodies are available, left to themselves, waiting for an event, etc. They are hands freed from work – from production, from manufacturing. They are returned to their essential property: touching and signing. It is from these useless or unusable hands that what I would like to call a queer sensuality can emerge. And these characters are not just anywhere: what Tania depicts are metropolitan bodies that have come together.
Backgrounds are often vague & blurred, but few « realistic » details place us in lair of any contemporary city: a smartphone, a haircut, a cardboard coffee cup, etc. But this historical or sociological “concreteness” is sometimes coupled with a floral presence that smells a little old – a step towards kitsch that assumes the fantasy at work in the representation of a model. We could add that the extreme modernity of these portraits and that they have integrated the aesthetic codes of the selfie: framing, posture, look, head carriage, etc. It is, as I say, a return to the old, beautiful ambition of the portrait – to show the soul of an individual – but partly filtered by the norms of the Instagram image that she appropriates in a playful way. The beauty of these duets is that they represent a relationship between equals. Tania pays attention to both what is given and what is received. She highlights nuances that thwart stereotypes and false identities – but without putting her painting at the service of an ideology. Actually, I find in Tania’s painting a frontal refusal of abstraction or theorization. What interests her is a warmth, an energy, an embodied connection that cannot be captured under this or that category of social life. To do this, she combines color work bordering on Fauvism, borrows from Mannerism for its bizarre distortion of the human form, and brings each portrait to a level of intensity or incandescence that comes from an expressionist approach to painting.But who cares?P.S.: allTania Rivilis’s characters have light eyes, even when their eyes are black or closed.Professore Jun
Art/Nft anatomist of The House of Medici
