NRC over werk expositie ‘Naar buiten!’: Antidepressiva in verf!
Uit het NRC 15 januari 2018:
Hiemstra’s stilleventjes zijn antidepressiva in verf
Galerie Bonnard, Nuenen
Rutger Hiemstra schildert paaseitjes, tompoucen of verse munt op zo’n manier dat je denkt: maar natuurlijk verdienen die een schilderij!
Gijsbert van der Wal – 15 januari 2018
Voor een kind zijn paaseitjes sensationeel. Om te beginnen zijn ze groter, als je kleiner bent. Ze hebben een leuke vorm: net niet rond. Ze glimmen en komen in feestelijke kleuren. En als je de wikkel eraf peutert zit er geen echt eitje in, maar chocolade. Later ben je volwassen en ken je die dingen onderhand wel. Ieder jaar rond Pasen zijn ze met bakken te koop. Ze liggen voor het grijpen in huizen en kantoren. Paaseitje? Ja lekker. Maar niks bijzonders.
Tot je ze geschilderd ziet door Rutger Hiemstra (1975). Die kijkt nog kinderlijk verheugd naar al die kleurig glinsterende onronde knikkertjes – en hij weet zijn opgetogenheid erover mee te delen in een stilleventje. Hiemstra maakt paaseitjes weer ongewoon, zoals hij ook tompoucen, een glas witte wijn of verse munt, een roze koek en gele M&M’s zo weergeeft dat je denkt: maar natuurlijk verdienen die een schilderij!
Zijn werk is te zien op een website, een blog, Facebook en Instagram. Voor de originelen moet u naar het Brabantse Nuenen, waar nu tien landschappen en tien stillevens van Hiemstra zijn opgenomen in een groepstentoonstelling bij Galerie Bonnard.
Er hangt een schilderijtje van frambozen die als een school rozerode michelinmannetjes allemaal dezelfde kant op zwemmen. Frisgroene spruitjes op een roze ondergrond lijken ergens op te wachten. Twee zijn er met elkaar aan de praat geraakt. Hiemstra heeft ze benaderd met oprechte aandacht voor de kleine kooltjes die ze zijn.
Die aandacht is ook losgelaten op de breking van licht en kleuren in glazen water en op de deukjes en reflecties in een zilverkleurig zakje mix voor aardappelpuree. Het zakje hangt aan een wasknijper in de schilderijlijst als een ouderwetse trompe-l’oeil, maar het is niet benauwd geschilderd.
Hiemstra maakt geen fijnschilderkunst. Zijn
handschrift houdt overal vaart, de verf is net zo belangrijk als het voorgestelde voorwerp. Van dichtbij zie je in dat zilverfolie sliertjes geel, roze, oranje, blauw, paars en groen. Hiemstra schildert zijn smakelijke onderwerpen op een smakelijke manier.
Een chagrijniger criticus zou het allemaal wat té smakelijk kunnen vinden, te verkoopbaar, te weinig schurend. Zo iemand gun je een beetje van Hiemstra’s onbedorven enthousiasme voor de dingen om ons heen. Zijn stilleventjes zijn antidepressiva in verf: als je goed kijkt, zeggen ze, is het leven de moeite waard.
Meer zien en lezen over Rutger Hiemstra? Dat kan hier.
